Zo, en daar zitten we nu al weer vier weken thuis. Achtentwintig dagen met niet meer activiteiten dan (online) werken, kinderen les geven (in ons geval), wandelen, heel veel wandelen, rommelen in huis, tuinieren, schilderen, verbouwen, tijd samen spenderen, l… Een ongekende periode. Dit gebeurt zelfs op een vakantie niet … en wat zie ik aan alle kanten… Creativiteit floreert als nooit tevoren.

Viral gaande acties zoals #hartvoordezorg of de berenspeurtocht, de initiatieven om elkaar te helpen (https://www.coronahelpers.nl/), humoristische inhakers en in mijn ogen grappige filmpjes om de Corona tijd leuker te maken.

Organisaties die allerlei digitale online tools, zoals Zoom, Teams, Stormboard, etc. omarmen. Scholen die in no-time digitale classrooms op poten zetten (interessant aspect met het oog op het lerarentekort). Ondernemers die hun dienstverlening omturnen naar online diensten. Bavaria die overtollig bier ophaalt bij haar klanten en het omvormt naar desinfecterende gel voor de zorg. Een verpleeghuis in Wassenaar dat een glazen tuinhuis neerzet om toch familiebezoek toe te kunnen staan. Er zijn zoveel voorbeelden. Innovatie ten top.

Wat is hier aan de hand?

Hoe kan dit? Waarom pakken we nu wel al die nieuwe kansen? En zitten we in een onuitputtelijke stroom van creativiteit en innovatie? What happened? De middelen waren er toch al? Waarom is die vernieuwingsdrang nu zo groot?

Eén ding is duidelijk. We moeten wel. We kunnen niet anders. We moeten door. En we willen door. We zijn immers mensen. En mensen zijn gemaakt om te scheppen, te creëren. Zeker als de nood hoog is. Als er een probleem is. Een uitdaging. Een vraag. Zo zijn wij als savannebewoners de wijde wereld in getrokken. En hebben we deze geweldige, mooie wereld om ons heen geschapen. Van de verwarmde huizen waar we elke dag in verblijven tot de ‘Iedere dag shampoo’ van Andrélon.

Maar…

De grootste belemmerende factor zijn wij ook. De mens.

Wij zijn lui, gemakzuchtig, angstig en plannen onze dagen helemaal vol. We hebben een brein dat zeer efficiënt is en gaat voor primair genot. Wij zijn ons brein (boek van Dick Schwaab).

Die vaststaande denkpatronen zijn heerlijk, want geven o.a. overzicht, maar weerhouden ons ook om te vernieuwen. Om stappen te zetten, om dingen anders te doen dan voorheen. Want je weet niet wat die verandering teweeg brengt. En dat vinden we spannend.

Wij hebben een wereld gemaakt, waarin wij volgepland staan met allerlei activiteiten, waarvan wij denken dat ze noodzakelijk zijn. Dat het erbij hoort. We plannen onze 168 uur per week helemaal vol. Met overleggen, bilaatjes, sporten, leuke dingen doen met vrienden, kinderen en partner. We moeten zakelijk inhoudelijk bijblijven qua kennis en Linkedin, maar ook privé op Insta, Facebook, Snapchat of Tiktok (voor de jongere lezers onder ons). We ‘binge-watchen’ op Netflix en rijden op 'walgelijke woensdag' (niet zelf verzonnen), wat staat voor de kinderen naar vriendjes, zwemles, voetbal en tennis. We plannen de weekenden vol met borrelmomentjes, high teas en back to the 90’s-feesten. En oh ja, ergens tussendoor moeten we ook nog even slapen.

En zo hebben wij normaal gesproken geen TIJD voor creativiteit. We hebben geen tijd om die gedachten gewoon eens de vrije loop te laten. Om eens rustig na te denken, te reflecteren en te springen in ons brein. We hebben normaal geen tijd voor om te lummelen; een lummeldag. Om ons onbewuste, creatieve brein weer te activeren.

En nu wel.

Zeeën van tijd. Lummelen is namelijk gedachteloos bezig zijn met repeterende, niet ingewikkelde handelingen, waarbij gedachten vrijelijk ´springen´ in het brein. Tuinieren, wandelen, rommelen, fietsen etc. En dat zijn we massaal aan het doen. We kunnen niet anders.

En we willen ook niet anders.

De mens is een groepsdier. We willen ons verbonden voelen. We willen samen zijn. Ons één voelen We zitten met elkaar in hetzelfde schuitje. En… we willen ook gewoon eens lekker lachen. Humor verbindt. Ik vind het gewoon GRANDIOOS wat wij allemaal voor elkaar hebben gekregen in zo’n korte tijd.

De wil en de wens om de problemen op te lossen, te helpen, mee te denken, de tijd te doden, maar ook elkaar te vermaken, de schroommantels af te gooien, de standaardpatronen te doorbreken. WOW. Ik ben er soms stil van. 

En nu?

Hoelang zal de ‘anderhalvemeter-samenleving’ standhouden? (ik heb trouwens echt een hekel aan dit woord en ik strijd ervoor dat dit nooit, maar dan ook nooit, de nieuwe werkelijkheid wordt, zoals Rutte vorige week in zijn persconferentie van 7 april aangaf).

Hoelang zullen we nog zo creatief en innovatief blijven?

Hoe snel gaan we terug naar dit nieuwe normaal; dit nieuwe standaardpatroon?

Is er dan geen Nationale Lummeldag meer nodig, omdat we beseft hebben dat het lummelen er echt voor zorgt dat we met creativiteit en innovatie de wereld mooier, zinvoller, beter, duurzamer, gezelliger, waardevoller maken? Of gaan we terug naar de waan van alledag? Naar de ‘walgelijke woensdag’, het gedachteloos tijdlijn scrollen, de volgeplande werkagenda’s?

Is mijn werk, mijn pleidooi, mijn kleine queste van de afgelopen 7 jaar gedaan? En hebben we geen Nationale Lummeldag meer nodig, omdat iedereen elke dag lummelmomenten creëert?

Laten we het hopen.

En laten we dan deze speciale dag, de geboortedag van Leonardo da Vinci, tot Nationale Feestdag uitroepen, omdat we toen bewust werden gemaakt van een nieuwe werkelijkheid.

Heel veel gezondheid en plezier toegewenst vanuit Hoogeloon.

Ga er voor!

Marieke